این دو سه روزی درگیر تمیز کاری خانه بودیم، در واقع همان خانه تکانی برای ۶ ماهه ی دوم سال:)
با اینکه از خانه تکانی بدم می‌اید و به قول دوستان" خانه تکانی خر است" اما همین که خبر از تمام شدن شهریور و آمدن پاییز عزیزم را می‌دهد برایم کلی ارزش دارد.
دلم که می‌گیرد نام تو آرام میکند مرا.
بی پناه که می‌شوم فکر بارگاهت امنیت می‌دهد مرا.
اینکه می‌گویند:
"دیدم همه جا بر در و دیوار حریمت
جایی ننوشته است گنهکار نیاید"
۱_مجنون شدم که راهی صحرا کنی مرا
گاهی غبار جاده ی لیلا، کنی مرا
کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست
قطره شدم که راهی دریا کنی مرا
وقتی که دورم از تو درمونم فقط اشکه
بی تو زیارتنامه‌ی من خط به خط اشکه
پنجره ی خیال را می.گشایم.
می‌روم همان ملجا همیشگی ام!
همان ملجا درماندگان!
با چشمانی فرو افتاده و شرمگین قدم برمی‌دارم.
صدای قدم هایم را می‌توانم در آن سکوت سنگین آرامش بخش بشنوم!
یه میوه ای مثل انگور رو در نظر بگیرید.
این میوه از همون بدو روییدن تا آخرین لحظه ی زندگیش پر از فایده و مزیته.
از اون اول که خودش هنوز درست و حسابی رشد نکرده از برگ هاش استفاده میشه و باهاش غذا درست میکنن.
با قلبم برایت می‌نویسم!
این دست ها کلمات را به دستور قلبم بر روی صفحه می‌نشانند.
قلبی که دیوانه وار می‌کوبد با آمدن نام تو!
قلبی که جسمش در این بدن است اما روحش مدت هاست در جوار بارگاه توست.
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند
فرزند و عیال و خانمان را چه کند
دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی
دیوانه ی تو هر دو جهان را چه کند
چقدر خوشبختن اونایی که با تمام وجودشون، با تمام سلول هاشون، تو تک تک ثانیه های زندگیشون اینجوری با تو عاشقی میکنن.
+این خورشیدو میبینی؟
_اوهوم مگه میشه نبینمش!
+میبینی خورشید سرجاشه، اون هیچ وقت از تابیدن دست برنمیداره، هیچ وقت نورش کم نمیشه، اما زمین هر از گاهی پشتشو میکنه به خورشید و پیش خودش فکر میکنه که خورشیده که از پیش زمین رفته.
