کی میگه تا همیشه میشه نسبت به حرف ها بیخیال بود؟
کی میگه راحت میشه یه گوش ت در باشه و یکیش دروازه؟
کی میگه میشه بشنوی و کار خودتو بکنی؟
نه واقعا کی اینارو میگه؟
کی این حرفا رو به جز این مثبت گرا های افراطی و پیج های زرد و مزخرف انگیزشی میتونه بکنه تو گوش آدم؟!
نمیشه!
نمیشه تا ابد اینطور بود!
منی که میگفتم میشه اما حالا خودم میزنم تو دهن خودم و میگم نمیشه!
حرف ها و عقاید مخالف اطرافت دقیقا مثل یه سمباده میمونه، مثل یه سمباده که همش در حال کشیده شدن روی روح و روانته!
شاید اوایلش چیزی حس نکنی مقاومت کنی.
اما از یه جایی به بعد تو میمونی و یه روح و ذهن ساییده شده که دیگه نمیدونه باید چیکار بکنه.
نمیدونه باید در برابر حرف های بقیه چه واکنشی نشون بده!
میدونید دیگه، بیخیالی اخرین مرحله از واکنش ها هست احتمالا!
اول ادم سعی میکنه منطقی از عقاید و خواسته هاش دفاع کنه، بعد احتمالا میرسه به بحث و بعدش هم احتمالا جدال!
و وقتی جواب نداد بیخیالی!
اما بعد بیخیالی چیه؟!
نکنه که تسلیم بشم؟
نکنه چیزی که اونا میخوان رو انجام بدم و یه عمر روحم درد بکشه؟
اصلا نکنه من دارم اشتباه میکنم؟ اینکه اونا میگن اشتباه میکنم( به جز یه نفر) معنیش اینه که من اشتباه میکنم؟؟
فقط یه چیزی تو این آشوب ها میتونه کمی آرومم کنه اونم اینکه:
همه دنیا بخواد و تو بگی نه نخواد و تو بگی اره تمومه.
میدونم که مدتیه زیاد دارم غر میزنم ولی میشه لطفا برای شادی روحم دعا کنید؟!!
چرا همیشه فقط باید برای شادی روح اموات دعا کرد؟
مگه اونایی که زنده هستن روحشون به شادی نیاز نداره؟
پس برای شادی روحم صلوات:)
- ** گُلشید **
