همین الان وسط یک روز کاری وقتی از کنار واحد آزمایشگاه گذر کردم همینطور یهویی ذهنم پرید وسط سال ۹۶ آن موقع که ترم ۶ بودم.
و البته ذهنی که در این میان هنوز در کشمکش برای هضم این ماجراست که یعنی واقعا گذشتن از آن روز ها دارد به پنج سال می‌رسد؟
دلم تنگ شد برای بودن سر درس سم شناسی حاج قاسم خان_ استادی که فامیلی اش حاجی قاسم خان بود اما همه به او حاج قاسم خان می‌گفتن_ و تیتراسیون و تمام آن آزمایشگاه شیمی دانشکده و برای دکتر تراب بیگی با آن لب های پرتز شده اش و آن سخت گیری هایش هنگام تحویل دادن و گرفتن نمونه ها و آن حالت لوس حرف زدنش و البته آن مهربانی اش که سعی در پنهان کردنش با جدی بودنی ساختگی داشت!
دلم پر زد برای آن رنگ های ارغوانی و سبز و زرد و.... خوشرنگی که پایان تیتراسیون در میان محلولی بی رنگ که در ارلن چرخ میخورد نمایان میشد.
دلم تنگ شد برای مهسا و آن استرس هایش که همیشه خدا برای آنکه کار گروهی دونفره مان خراب نشود لحظات آخر تیتراسیون را به من می‌سپرد و هربار هم وظیفه پر کردن بورت و خواندن اعدادش بر دوش او با آن قد بلندش بود!
دلم پر زد حتی برای تمام آن لحظه هایی که وسایل آزمایشگاه خصوصا بورت هایش را روی چشم هایمان حمل می‌کردیم چون که خانم تراب بیگی هر بار تاکید می‌کرد که اگر وسیله ای را بشکنید یا باید پولش را بدهید یا خودش را بخرید، تازه همه وسایل هم جنس خارجی هستند:|
و این غم انگیز است که من احتمالا دیگر هیچ وقت تیتراسیون انجام نخواهم داد و آزمایشگاه و آن درس ها فقط برای آن سال ها بودند و همان سال ها هم پرونده شان بسته شد.
و ذهنی که هنوز باورش نمی‌شود من آن موقع ها ۲۱ سالم بود و حالا ۲۵ ساله ام و چه کسی گفته است که سن فقط یک عدد است؟!
سن پر است از خاطره ها، پر است از حسرت ها، پر است از لذت های تمام شده، پر است از گذرگاه ها....سن فقط یک عدد نیست، پر است از معنی ها، پر است از مفهوم ها!
پ ن: فعلا تا مدتی نامعلوم نظرات پست ها بسته میمونه، با این حال تماس با من بازه و اگه سخنی بود با گوش جان میشنوم:)
- ** گُلشید **
