به نام خالق فصل بهار

گاهی اوقات آدم نسبت به بعضی چیزها شرطی می‌شود یا بهتر بگویم با آنها چیزهای دیگری برایش تداعی می‌شود‌.

مثل زولبیا و بامیه که انگار با ماه رمضان یکی هستند و خوردنشان در روزهای دیگر چندان لذتی ندارد.

باورم نمی‌شود که آنقدر زود گذشته است که حلا برای دومین بار در حال نوشتن چنین چالشی هستم.

این جمله گاهی آنقدر گفته می‌شود که کلیشه ای به نظر می‌آید. اما حقیقت ایین است که این سال با تمام سختی ها و کسل کنندگی هایش هم رو به پایان است و  گویای دفتر زندگی ای است که به سرعت صفحاتش در حال ورق زده شدن است.