بعضی از آدما هستن که هممون تو زندگیمون ممکنه با این بعضیا برخورد داشته باشیم و خدا کنه هیچ وقت جزو این بعضیا نباشیم.
همون بعضیایی که عدم موفقیت خودشونو( حالا به هر دلیلی) با بی ارزش یا کم ارزش یا ساده و سهل جلوه دادن موفقیت بقیه، میخوان بپوشونن!
پارسال بهش گفتم فلانی رو که میشناسی؟ واسه دکتراش تو کشور ایتالیا فاند گرفته.
گفت: خوشبحالش، البته میدونی خب چندسال پیش که کنکور داد تازه رشتش هم چندان سخت نبود.
اون موقع فقط یه پوزخند رو لبم نشست.
مثل چند سال قبلش که مشابه چنین چیزی رو به خودمم گفته بود و من اون موقع چون کمی بچه بودم خیلی ناراحت شده بودم.
اما حالا این آدم سردرگم تر از اونیه که فکرشو میکردم.
این بعضیایی که تو خلوت خودشون جز حسادت و مقایسه کردن چیزی ندارن. این آدما اصلا ارزش درگیر کردن فکر رو ندارن چون واقعا هیچی نیستن.
که اگه چیزی بودن این همه خودشون رو درگیر سناریو ساختن برای کم ارزش نشون دادن بقیه نمیکردن.
بابام همیشه بهم میگه آدما به اندازه ی وسعت دلشون به هر چیزی میرسن. و من حالا واقعا به این حقیقت ایمان دارم.
اون چیزی که واقعا واقعا ته دل هر آدمیه و جز خودش و خدا ازش کسی خبر نداره.
چندباری شنیدم که آدم تو غم ها رفقای واقعیشو پیدا میکنه.
اما از نظر من گاهی این قاعده عوض میشه، آدمایی هستن که تهش از غم تو خیلی ناراحت نیستن و پیش خودشون میگن بالاخره یکی هم به اندازه ی من یا بیشتر از من بدبخت شد، همین آدمایی که موقع شادی تو، ته دلشون شاد نیست و میگن چرا من جای اون نیستم.
اینجور موقع ها دل آدم به خوبی تشخیص میده که واقعا کی با لبخندت میخنده و کی با اشکت اشک میریزه.
حالا هرچقدر هم اون طرف بازیگر قهاری میخواد باشه، باشه. دل به راحتی اون حس رو دریافت میکنه.
دل کارش درسته.
- ** گُلشید **
