یه زمانی از خودآزاریام این بود که فیلم ترسناک ببینم و تا یه ماه مثل جن زده ها رفتار کنم و شبا از ترس خوابم نبره.

که خب به این نتیجه رسیدم که هرچی بیشتر خودمو درگیر جن کنم آخرش یه روز جن زده میشم:) این شد که فیلمای ترسناکو بوسیدم و گذاشتم کنار.

و حالا رسیدم به این نوع خودآزاری که بشینم سریال های عاشقانه ببینم و تو فراز و نشیب هاشون های های گریه کنم و آخر فیلم هم اشک شوق بریزم( جهت عدم تخریب روحیه فیلم هایی میبینم که پایان خوش دارن:) )

شاید از پارسال بود که بعد از مدتی فاصله از فیلم( به ویژه فیلم های ایرانی) دوباره به فیلم دیدن رو آوردم و بیشتر هم فیلم های ایرانی.

اما دوباره رسیدم به فاصله گرفتن از فیلم های ایرانی!

فاصله گرفتن از تمام اون تراژدی ها و غم های اجتماعی که شاید به راستی بیانگر واقعیت جامعمونه.

ولی مگه کم از این تراژدیا تو دور و اطرفمون میبینیم؟ حداقل دیگه نمیخوام مثل متری شیش و نیم ها، شبی که ماه کامل شد ها و بدون تاریخ بدون امضا ها رو تو فیلم ها ببینم!

دلم میخواد همین عاشقانه های عجیب و غریبی که شاید به راستی به دور از واقعیت باشن رو ببینم که حداقل لحظاتی حالم خوب باشه.

سالها بود که هیچ فیلم کره ای ندیده بودم ولی از وقتی که یانگوم رو دوباره نشون دادن و من با عشق اون فیلم رو برای دومین بار( این بار از نگاه یک انسان ۲۳ ساله دیدم که خیلی متفاوت تر از نگاه یک دختربچه ی ۱۰ ساله بود) نگاه کردم، باعث شد برم سراغ فیلم های کره ای.

این چند موضوعی بودن فیلماشون که هم طنز هم غم هم عشق هم هیجان هم معما همم درس زندگی و هم امید و تلاش رو با هم و کنار هم نمایش میدن برای من واقعا لذت بخشه:)

و خب اون امید و نگاه مثبت به زندگی که تو فیلم منعکس میشه واقعا حس خوبی به آدم میده و چون فضای فیلماشون و فرهنگشون خانوادگی طور تره نسبت به اون یکی فیلمای خارجکی آدم خیلی احساس تفاوت و فاصله نمیکنه:)

ولی یه چیزی، کاش چندتا از این فیلم سینمایی های خودمون رو هم بدن دست اون سانسورکننده های فیلمای کرده ای:)

جدا من حس میکنم اون فیلمای خارجی رو راحت تر میشه در کنار خانواده دید تا بعضی از این فیلمای داخلی:)

+مدت هاست دلم میخواد یه سریال درست و حسابی ایرانی باشه که در کنار خانواده بشینیم و نگاش کنیم...یه سریالی مثل در چشم باد، مثل روزگار قریب، مثل شوق پرواز، مثل...