هوَ القادِر

چند روز پیش به طور اتفاقی داشتم مطلبی رو درمورد کشتی تایتانیک میخوندم، کشتی ای که سازنده اون گفته بود حتی خدا هم نمیتونه تورو غرق کنه!

وقتی داشتم کامنت ها رو میخوندم یه بنده خدایی نوشته بود"به نظر من خدا به خاطر حرف اون آدم کشتی رو غرق کرد."

برام جالب و البته عجیب بود که چقدر بعضی وقتا درک ما آدما از خدا کم و ناچیزه، اینکه خدا رو طوری فرض میکنیم که دنبال کل کل و تقاص و این چیزاست.

البته که خدا بر هر کاری تواناست و این فاجعه ی دردناک تلنگری به آدما بود که بفهمن فقط خداست که به هر کاری تواناست.

اما قبل از اینکه خدا بخواد تایتانیکو غرق کنه به نظرم خود آدما بودن که تایتانیکو غرق کردن، با غرورشون، با خودبزرگ بینی و سهل انگاریاشون، با تصوری که داشتن و فکر میکردن هیچ وقت قرار نیست تایتانیک غرق بشه!

به نظرم این دنیایی که ما آدما برای خودمون ساختیم و آدماش و تمام اتفاقاتش مثل همون تایتانیک و آدماشه، منتها تو مقیاس بزرگ تر!

مثل همون تایتانیک که سه کلاس ۱ و ۲ و ۳ داشت، ما هم دنیا رو طبقه بندی کردیم.

دنیامون پره از آدمایی مثل توماس اندروز( سازنده کشتی) که گاهی چنان دچار خود بزرگ بینی میشن که به جای شکر گذاری از خدا که چنین توانایی رو بهشون داده، رو به کل انداختن به خدا میارن. طوری به کاراشون اطمینان دارن که به جای ۴۶ قایق نجات ۲۰ قایق با خودشون میبرن.

آدمایی مثل بعضی کارکنان کشتی که سهل انگارن و گاهی انقدر اطمینان دارن به موقعیت و مکانی خاص که دست آخر هم خودشونو به نابودی میکشن و هم اطرافیانشونو.

بعضی وقتا مثل افرادی که نتونسته بودن سوار اون کشتی بشن طوری حسرت بعضی چیزا رو میخوریم غافل از اینکه شاید تهش ناگوارترین سرنوشت باشه.

دنیای ما شبیه تایتانیکه به همون عظمت و زیبایی، به همون دلربایی و دلفریبی که گاهی طوری درگیرش میشیم که فکر نمیکنیم یه روزی قراره به کوه یخی برخورد کنه و تموم بشه.

مثل تایتانیک آدمایی هستن که تو بحران ها از هر حیله و حقه ای برای نجات خودشون استفاده میکنن و آدمایی که حاضر نیستن یکم جاشون تو قایق نجات تنگ تر بشه تا شاید یه نفر بیشتر نجات پیدا کنه.

بعضیا هم از جون خودشون میگذرن تا بقیه رو نجات بدن.

هستن آدمایی که تا آخرین لحظات به فکر آرامش روحی و روانی همنوعانشونن، مثل گروه موسیقی که تا اخرین لحظه به نواختن ویولن ادامه دادن.

تایتانیک در عرض دو ساعت غرق شد و به عمق دریا رفت و تو عظمت و قدرت خدا گم شد.

یک کوه یخ که گوشه ی ناچیزی از قدرت خداست اونو متلاشی کرد و اقیانوس اونو تو خودش بلعید، طوری که تا سال ها نتونستن پیداش کنن.

تایتانیک یا همون دنیایی که ما ساختیم بزرگ و عظیمه، اما فقط از دید ما که داخلشیم، فقط کافیه یکم ازش دور بشیم اونوقته که به ناچیز بودن خودمون و ساخته هامون پی میبریم.

به قول شهید عباس بابایی که میگفت: پرواز اندازه ی آدم رو برملا میکنه، هر چی که بالاتر میری، بالا و بالاتر ، دنیا از دید تو بزرگ تر میشه و تو از دید دنیا کوچکتر!