رسم بر این شد که نویسنده چراغ اول رو روشن کنه:)

در ضمن محدودیتی تو تعداد جملات بازنویسی شده وجود نداره. هر تعدادی به ذهنتون رسید بنویسید.

نگاهم از پس حصاری از شیشه، در آبی بیکران افق غرق شد.

خیالاتم از پشت شیشه نم دار اتاق به سمت رخ ماهتابی مهتاب پرواز کرد.

نگوووو بد شده:((

چشم منم با کمال میل میپذیرم(; عطسه چالش دوست...

بزن زنگو محیا وارد میشود😅

الکی مثلا. من خیلی خفنم😐

چالش خیلی باحالیه ولی من ذهنم ازکار افتاده 😐😅

دیروز اومدم برا آقای یک مسلمان بنویسم مغزم رگ به رگ شد😅

داشتم به خودم میگفتم من همونم که شعر مینوشتم😐

یعنی واقعا انگار یه ادم دیگه شدما 😑😞

براتوباعشق مغزمو تکوندم چندتاجمله بیریخت ازتوش دراوردم 

اینارو دیگه به بزرگواریت قبول کن😁

من وپنجره به تماشای لبخند آسمان ایستاده بودیم...

آسمان میگرید پنجره بااوهمدردی میکند‌...من ازتماشا آن دو یاحالِ خود نمیدانم میگریم!

یا

آسمان میگرید من و پنجره بااو همدردی میکنیم...

همشون تماشا کردن اسمونو فک کنم دارن یکم پیاز داغشو زیاد کردم😝

جان بخشی به اشیا هم داره😅😶😜

دیگه عرضم به خدمتت  به تماشای لبخند آسمان ایستادن /لبخند اسمان استعاره هم داره

اگه گفتی استعارش چیه؟😅

خودمم نمیدونم جان بخشیه! استعارس!توهمه! توصیفه 😂

هرچی هست منظور نگاه خدا بود:)

من برم تو افق محو بشم 😂😅

گلی گلی اینو یادم رفت یه جمله بگو منم تو چالش شرکت کنم

من جمله به ذهنم نمیاد😐بعد شرکت نکنم اقای یک مسلمان میگه اههه چه دختره فیسوافاده ایه توچالش شرکت نکرد

نمیدونن من از پیدا کردن یه جمله ساده هم عاجز شدم😅😂😳

ساده یا رنگی... مات یاشفاف... تو اگر آسمان منی، کدامین بازی شیشه و رنگ و نور حریف است تا هر لحظه، هرجا که هستم، در هر نفس یا بی نفسی، حتی با چشمهای همیشه بسته ام نبینمت؟...

+ البته ما رو از پست گذاشتن معاف کنین ولی جمله تون وسوسه انگیز بود دوست داشتم منم یه چیزی بگم... ببخشید :)

آرههه منظور خدا بود:)

من عاشق بشم دروصف عشق فقط میتونم بگم

حالا یاروم بیا دلاروم بیا

حالا دل به تو دادُم 

تورو داروم بیا_😅😁

کلیلیییلیییی😳

هرکی نظرش اینه من رددادم باید بگم که افرین درست فهمیدید😳😅

اون جمله فک کنم سخت باشه باز نویسیش:)

دوست داشتم باجمله هاتون شعر بگم

ولی شعرم ناز میکنه میگه نوموخوام نمیاد😐

ازپشت پنجره به اسمان نگاه میکنم......چشمهایم درپی نگاه توهستن.

هرشب ,همین ساعت 

+ من نیز معاف:)

خسته  وهلاک خوابم ذهنم بیشترازاین همکاری نکرد.

البته اینم به ذهنم اومد

به ابرهای پشمکی خندیدم و باز زاغ سیاه چنگیز پسرهمساده را چوب زدم!

دریچه بین من و تو همین پنجره است که رو به آسمان باز میشه و عجیب درخشش تو را به حراج گذاشته است ماه من!

مممنون(:

سلام گلشید خانم

هوای ابری را در انعکاس شیشه اتاقک خیالم به تماشا نشسته‌ام

آسمان پرتلألؤ خورشیدی را از قاب پنجره روییده در دشت زمینی نظاره‌گر شده‌ام 

ما بین، من و آسمان رنگین‌کمانی، وجودی به سردی میله‌های دنیای هزار رنگ فاصله انداخته

نگاهم را از قاب دل به آسمان هفت‌رنگ شبانه رسانده‌ام تا هوای خورشیدی را هدیه گیرم

محیای شاعر مُلده:(:

نوشته بابابزرگ نیک وهمراز جون😍😍😍

من میخونم خجالت میکشم خالی از احساسو کلمم😐

وبلاگ آقای یک مسلمانم تازه خوندم جملاتی که میگن خیلی خوبه😍

ومن همچنان خالی ازاحساس😐😂

باشه نمیگم

ولی من زندم شاعره مُرده محیای خنگول مونده😅😂

برووو بقول نمیدونم کی شکسته بندی نکن😅😂😉

یادم نمیاد کی میگفت به شکسته نفسی،شکسته بندی😅

نویسنده بودن تو اثبات شدست

فقط من نمیدونم وسط این همه نویسنده دقیقا دارم باوبلاگم چیکار میکنم😂

ولی حس خوبیه خودمو قاطی نویسنده ها کردم😂😂😂😂😂

ما باهم کنار نمیایم برم بهتره همش شکسته بندی میکنی😉😂

درج تصویرت درست نشد؟

دلم دیب دمینی(سیب زمینی) سرخ کرده میخواد

:(

یکی نیست سرخ کنه برام:(

خودمم خستم:((

آسمان را در قاب پنجره خلاصه می‌کنم.

+سال هاست سهم ما آپارتمان نشین ها از بیکرانِ آسمان، همان قاب آبی کوچکی بوده که از پنجره دیده می‌شود.

ممنون بابت پست :)

نگاهم به آسمانِ مربعِ یک در یکِ اتاقم ، مثل رسیدنِ ماهیِ کوچکِ مدتها در راه به اقیاس آرام ، وصال می یابد...و چه آبیِ آسمانیِ آرامی...

: )

سلام گلشیدجونم چقدر جالب بودهم چالش هم جمله

منم بازنویسی کنم

(رفتم جلو پنجره که آسمونو نگاه کنم ،دیدم آسمونم داره خیره نگام میکنه!:)))  )

اعتماد به نفس فراوان  فوران میکنه درجمله من نه :)

محیاجونم بیابرات سرخ کنم:)

بسم الله

سلام 

"خاصیت دنیای ما آدمهاست

بیکران آبی را نیز

محصور نرده های رنگ و رو رفته میکنیم"

"از این قاب کوچک راه راه که نگاهت میکنم 

بیش از همیشه شرمنده میشم 

مرا ببخش که بیکرانی تو را 

اینطور به حصر میکشم " 

راستش کلمات داشت قاطی میشد برا تفکیک ماستا از قیمه ها مجبور شدم دو مدل بنویسم

قربون دوتاتون برم من مرسی گلی وپریناز😍😘

دیشب دیگه سرخ کردم خوردم

شیمکوی کی بودم من😅

وسط چالش ادبی وتمرین نویسندگی 

نگاتوروخدا ازسیب زمینی حرف میزنم😳😳😳😂

گلی اومدم امروز برا چالش همراز جون بنویسم

محیای شاعر ابراز حیات کرد بالاخره:))

 تکلم محیای شاعر یکم مشکل داشت گنگ بود ولی ابراز وجود خوشحال کننده ای بود :)

تن شاعرا همه الان تو قبر میلرزه:))))))))

وروح من دورش میگردد (دور ماه!استعار ازمحبوب)بهتر بود فک کنم:))

واقعا؟:))

مرسی از انگیزه دادنت😍😘❤

سلام 

من که هر روز دارم می نویسم ، چه مطلب و پست ، چه نظر دادن. 

یه جور یاد انشاء افتادم. 

کاش چالش رو باز میکردی ، آخه زیاد قابل مفهوم برای من نبود. بالاخره چارچوبی! عنوانی. 

گلشید خانم ، وبت رو خیلی دوست دارم. 

دارم چندین متن رو پیشنویس می‌کنم ، انشاءالله منتشر می‌کنم. 

یه کامنت دادم محیا خانم ، همینجوری از حالات نوشتم بدون غرضی ، بخدا اگه غرض و مرضی داشته باشم. جوابش تند بود ، احساس کردم بهش برخورده ، ازش عذر میخوام ولی بهتره فعلا نروم وبش. شاید ایندفعه نادانسته ، بدترش بکنم. همینجا تمام بشه بهتره ، اصلا نباید سخت گرفت. 

بهت سر میزنم ، وبت عالیه 

سلام 

« از پشت پنجره ، آسمان آن نیست که می بینم ، بلکه تصویری از درون قابی هست که لاجرم آسمان را می بینم. برای دیدن آسمان باید قدم به بیرون از سقف گذاشت ، همان سقفی که سالها آفتاب از ما گرفته! دیدن ستارگان از ما گرفته! تنفس در فضای باز را گرفته! و قرار نبود این سقف ها حتی جدایی ها بیشتر کنند ، جدایی میان من و ما و آسمان » 

این بهترین نوشته ای که توانستم برایت بنویسم. 

آسمان از پشت پنجره قدری ناراحت است. گله دارد. از ما. چرا خودت را پنهان کرده ای. من اینجا هستم، بیکران. آسان است. دستگیره را بچرخان.. من اینجا با تمام وجود انتظارت را می‌کشم. و او پرواز را تجربه کرد.

سلام علیکم

سپاس بابت جملات زیبای شما و دیگر دوستان.

«آسمان را به چشمانم دعوت می‌کنم. بیا، قدمت روی چشم. پنجره‌ی چشمان من همیشه به رویت باز است.»

سلام مجددابجی جانم

مرسی ازدعوتت عزیزدلم

 ولی اخه من بلدنیستم ازاین چالشاشرکت وبرگزارکنم:)

ممنونم گلشید جونم

ترجیح میدم درحضورشما دوستان برگزارکننده ،خودم به عنوان شرکت کننده استفاده کنم و لذت ببرم :)

سلام و عرض ادب

ببخشید با تأخیر عرض می کنم:

«ماه هاست که رنگ آبی آسمان از یادم رفته. دلم نوازش دست های آفتاب را میخواهد. آه! ای دنیای زیبا! چقدر از تو دور افتاده ام و چقدر دنیا زده شده ام. اسیر روزمرگی ها گشته ام و آرام و قرار ندارم. ای کاش زلف پریشان ابر ها را در دست می گرفتم تا دلم از پریشانی، رها شود... »